Bijdragen & Bronnen

Kroniek van een aangekondigd ontslag. Twee opmerkelijke brieven van Alfons Van de Perre betreffende zijn afscheid als volksvertegenwoordiger in 1919

---

Abstract

In deze bronnenpublicatie ontleedt Luc Vandeweyer de parlementaire loopbaan van de geneesheer-politicus Alfons Van de Perre: hoe hij in 1912 feitelijk  tegen wil en dank  volksvertegenwoordiger werd, zich anderzijds blijkbaar naar behoren kweet van zijn taak en tijdens de eerste verkiezingen na de Eerste Wereldoorlog (1919) zijn mandaat hernieuwd zag maar meteen daarop ontslag nam. Volgens de bekende historiografische lezing was de abdicatie van de progressieve politicus een daad van zelfverloochening die enerzijds werd ingegeven door gezondheidsmotieven en  anderzijds was geïnspireerd door de wil om de eenheid binnen de katholieke partij te herstellen. De auteur komt op basis van nieuw en onontgonnen bronnenmateriaal tot de vaststelling dat Van de Perres spontane beslissing tot ontslag in de eerste plaats een strategische keuze was: in het parlement, waar hij zich overigens niet erg in zijn schik voelde, kon hij minder invloed uitoefenen op de Vlaamse beweging dan via de talrijke engagementen waarvoor hij voortaan de handen vrij had. Eén ervan was die van bestuurder én publicist bij het dagblad De Standaard.

________

Chronicle of the announcement of a resignation. Two remaekable letters by Alfons Van de Perre concerning his resignation as a Member of Parliament in 1919
In this source publication Luc Vandeweyer analyses the parliamentary career of the physician-politician Alfons Van de Perre and he describes how Van de Perre became a Member of Parliament in 1912 actually against the grain, yet how he apparently did a good job carrying out his duties. During the first elections after the First World War (1919) Van de Perre found that his mandate was renewed, but he handed in his resignation immediately afterwards. According to the familiar historiographical interpretation the abdication of the progressive politician was an act of self-denial, which was prompted on the one hand by health reasons and on the other hand inspired by the will to restore unity within the Catholic political party. On the basis of new and so far unexplored source material the author concludes that the spontaneous decision by Van de Perres to hand in his resignation was above all a strategic choice: in the Parliament, which he did not much enjoy anyway, he could exert less influence on the Flemish movement than via his numerous commitments, which he was now free to take on. One of these was the post of director as well as political commentator of the newspaper De Standaard.

How to Cite:

Vandeweyer, L., (2007) “Kroniek van een aangekondigd ontslag. Twee opmerkelijke brieven van Alfons Van de Perre betreffende zijn afscheid als volksvertegenwoordiger in 1919”, WT. Tijdschrift over de geschiedenis van de Vlaamse beweging 66(1), 45-63. doi: https://doi.org/10.21825/wt.v66i1.12515