Abstract

In de meeste kritieken op het concept ‘klasse’ wordt gesteld dat de ontwikkeling van een post-industriële orde gepaard gaat met een teloorgang van de eigenheid (geslotenheid) van de arbeidersklasse. Om die conclusie te staven wordt vaak gerefereerd aan auteurs die zich toeleggen op de analyse van de transformaties in de industrie en het hebben over de verspreiding van nieuwe productieconcepten. Deze auteurs delen de overtuiging dat tayloristische, op maximale arbeidsdeling gerichte organisatieprincipes hun tijd hebben gehad. Ze poneren dat de verticale arbeidsdeling in organisaties gereduceerd wordt en dat de organisatie-interne scheidslijnen meer permeabel worden. Het resultaat: minder duidelijke positie- en statusverschillen, minder mobiliteitsbarrières, en (dus) minder klare klassengrenzen. Om de ‘fundamenten’ van de bewijsvoering te controleren, moet in de eerste plaats nagegaan worden of het beeld van afnemende arbeidsdeling, toenemende autonomie en reprofessionalisering van de arbeid correct is. Deze toets wordt hier doorgevoerd met behulp van de resultaten van de zogenaamde Trendstudie (Huys, Seis & Van Hootegem, 1995). Dit breedteonderzoek mag gezien worden als een empirische toets op de predicties inzake nieuwe productieconcepten.

How to Cite:

Sels, L., (1997) “Het einde van de arbeidsdeling in zicht?: consequenties voor het concept "Klasse"”, Tijdschrift voor Sociologie 18(1-2), 11–36. doi: https://doi.org/10.21825/sociologos.86408