Abstract

Tot in de jaren zestig werd politiek protest door sociologen behandeld als een vorm van deviant of irrationeel gedrag, dat psychologisch geïnterpreteerd werd. Nu benadrukken onderzoekers eerder het rationeel en innoverend karakter van politiek protestgedrag. De resource mobilization-aanpak heeft daarbij vooral oog voor de organisatorische aspecten van protest, terwijl de new social movement-school zoekt naar de macro-sociologische determinanten van protestgedrag. Binnen beide stromingen is er de afgelopen jaren een duidelijke trend om de politieke rol van sociale bewegingen te benadrukken. De positievere waardering van protestgedrag heeft onder meer te maken met veranderingen bij de sociale bewegingen zelf zoals de contestatiegolf van na 1965. Maar het duidt er ook op dat sociale wetenschappers zich niet langer identificeren met de belangen van de heersende elite, die bedreigd worden door het protest, maar met de contesterende groepen. De huidige theoretische benaderingen kunnen niet meer gebruikt worden als een legitimatie voor overheidsrepressie, maar legitimeren veeleer de aanwezigheid van politiek protest.

How to Cite:

Hooghe, M., (1993) “Van herrieschoppers tot politieke vernieuwers: evoluties in de sociologische visie op sociale bewegingen”, Tijdschrift voor Sociologie 14(3), 279–312. doi: https://doi.org/10.21825/sociologos.86171