Abstract

Dit artikel onderwerpt de zes belangrijkste modellen voor de verdeling van "coalitieprijzen" aan een vergelijkende test. Naast de klassieke succescriteria, worden nog twee nieuwe evaluatietechnieken gebruikt: een numerische analyse die de kansrelaties tussen de resultaten van de theorieën meet, en een analyse van netto empirische relaties die moet nagaan of politici twee of meer theorieën combineren wanneer zij een keuze voor een coalitie maken. Voor wat de inhoud van de modellen betreft, worden er twee voorstellen gemaakt. Gamsons huidige minimal power theorie lijkt formeel niet conclusief te zijn. Om deze theorie te vervangen, wordt een PSI-index voor stabiliteit afgeleid uit de zogenaamde Shapley-waarde. Wij stellen dan dat de zes theorieën niet onderling concurreren, maar eerder verschillende fasen van het proces van coalitievorming beschrijven. Bij het begin kiezen de partners intuïtief een redelijke verdeling, die later rationeel niet gebalanceerd blijkt te zijn. Vanuit deze initiële verdeling evolueren de onderhandelingspaden naar een equilibrium toe.

How to Cite:

Houben, P., (1988) “Een vergelijkende test van zes modellen voor de verdeling van coalitieprijzen en een PSI-index voor de stabiliteit van coalities”, Tijdschrift voor Sociologie 9(1-2), 179–207. doi: https://doi.org/10.21825/sociologos.86022