Abstract

Als zij de tijd niet volkomen verwaarlozen, benaderen de sociale wetenschappen hem als een vector waarop de gebeurtenissen kunnen worden opgetekend of als een middel waarvan het gebruik onderworpen is aan normen en gericht op een doel. Deze benaderingswijzen leiden echter regelrecht naar een cirkelredenering waarin het temporele karakter van de sociale orde, dat moet worden verklaard, als gegeven wordt beschouwd. Dat temporele karakter dient immers te worden verondersteld om de conceptie van normen, doelen, verandering en continuïteit, mogelijk te maken. In deze bijdrage wordt de tijd niet langer benaderd als een conditie van de sociale orde en wordt het temporele karakter van die orde niet meer als een gegeven beschouwd. De tijd wordt daarentegen gezien als een sociale constructie of als een kenmerk van de sociale orde, meer bepaald als een abstracte voorstelling van de relatieve invariantie en de sequentiële orde die door de sociale organisatie worden verwezenlijkt. Deze benaderingswijze van de tijd wordt uitgewerkt op basis van de bevindingen van de sociologie van de tijd, en wordt aan een eerste toets onderworpen in een secundaire analyse van de concepties van de tijd die in het Westerse denken richtinggevend zijn geweest.

How to Cite:

Elchardus, M., (1985) “Het sociale substraat van de tijd”, Tijdschrift voor Sociologie 6(4), 317–353. doi: https://doi.org/10.21825/sociologos.85914