Dood en begraven. Deel 5. Vertrouwd, en toch schrikwekkend
- Luc Devriese
Abstract
Het is algemeen bekend dat de mensen nog niet eens zo lang geleden veel vertrouwder waren met de dood dan nu. Niet alleen stierf men veel jonger, er was vooral ook meer kindersterfte. Bovendien stierven de mensen meestal thuis en ze werden opgebaard in een kamer, niet zelden in de enige kamer die hun huisje rijk was. Lijkstoeten met familie en vrienden die stapvoets de lijkwagen volgen, trokken door de straten leidend naar het kerkhof. In de grotere steden gebeurde dat zo goed als dagelijks. Nu is dat alles zorgvuldig weggestopt. In deze bijdrage proberen we even een kijk te krijgen in het omgaan met de dood van kinderen en van verlaten sukkels in de laatste decennia van de 19de eeuw. Complementair hieraan volgen, eveneens uit die periode, een tweetal voorvallen die de schrik voor de dood illustreren. Wat hierna beschreven wordt, lijkt misschien wel extreem, maar we moeten begrijpen dat het gewone, het normale, zelden of nooit op schrift gesteld werd.
How to Cite:
Devriese, L., (2008) “Dood en begraven. Deel 5. Vertrouwd, en toch schrikwekkend”, Van Mensen en Dingen: tijdschrift voor volkscultuur in Vlaanderen 6(3-4). doi: https://doi.org/10.21825/vmend.v6i3-4.5220
Downloads:
Download PDF
View
PDF