Abstract

Het aantal Europese rechtsregels die op één of andere wijze ingrijpen in de situatie van de consument is groot. Zo kan de indruk ontstaan dat men reeds een flink eind op weg is naar een consumentenbescherming op Europees vlak. Toch blijft een echt consumentenbeleid ter hoogte van de EG grotendeels achterwege. Dit artikel wil deze ontwikkeling bespreken en, waar mogelijk, verklaren. Hierin valt de klemtoon op een rechtssociologisch element: de methode van regelgeving als belangrijke determinant voor de stagnatie of vooruitgang van het Europees consumentenbeleid. Aanvankelijk werkten de EG-instanties met methodes van regelgeving die in hun stroefheid de opbouw van een doeltreffend consumentenbeleid afremden. Sinds het midden van de jaren tachtig zijn twee alternatieven uitgewerkt: de dialoog tussen consumenten en producenten als basis voor regelgeving en, ten tweede, de produktie van Europese technische normen door de normalisatie-instituten CEN, CENELECen ETSI. Het artikel plaatst beide opties in een breder kader: de EG waagt zich met haar alternatieven in een grijze zone tussen de private en de publieke rechtsorde. Het artikel gaat tenslotte na of de keuze van de EG voorregelgeving in de grijze zone ook kan leiden tot een consumentvriendelijker Europa.

How to Cite:

Huyse, L. & Petré, L. & Parmentier, S., (1992) “Consumentenbeleid: een witte vlek op de EG-kaart”, Tijdschrift voor Sociologie 13(3-4), 483–515. doi: https://doi.org/10.21825/sociologos.86153