Abstract

Kleren en mode fungeerden lange tijd als belangrijke Instrumenten om sociale ongelijkheid te representeren en te legitimeren. Bovengeschikte lagen van de bevolking onderscheidden zich doormiddel van ostentatief uiterlijk vertoon. In de feodale période en ten tijde van de absolute monarchieën was mode het symbool bij uitstek van de macht van de adel, een symbool dat juridisch werd vastgelegd en beschermd door middel van een uitgebreid netwerk van weeldewetten. Tijdens de Franse revolutie werden de kledingvoorschriften ongrondwettelijk verklaard. Maar aan de reële situatie veranderde niet veel. In de burgerlijke samenleving functioneerde mode binnen nieuw ontwikkelde klasseculturele en geslachtsspecifieke voorschriften en bleef op die manier de maatschappelijke vormen van ongelijkheid representeren. Een situatie die tot laat in de jaren vijftig van deze eeuw zou duren. Maar met de ontwikkeling van de na-oorlogse consumptiesamenleving wordt mode meer en meer een autonoom systeem dat zijn eigen vormen van ongelijkheid genereert. Enerzijds is er een steeds verdere ontwikkeling en verspreiding van de specifieke mode-logica over een groter deel van de kledingproduktie. Anderzijds wordt met het vervagen van de traditionele klasseculturen en waardesystemen mode meer gebruikt als een expressiemiddel op zich. Mode wordt niet meer in eerste instantie beoordeeld en gewaardeerd als afspiegeling of re-presentatie van achterliggende klasseposities. Ze functioneert daarentegen steeds meer als een autonoom presentatiesysteem waarbij interne (stijl)elementen eigen vormen van ongelijkheid genereren.

How to Cite:

Delhaye, C., (1991) “Mode in de laatmoderne consumptiecultuur: balancerend tussen "oude" en "nieuwe" vormen van sociale ongelijkheid”, Tijdschrift voor Sociologie 12(3-4), 541–562. doi: https://doi.org/10.21825/sociologos.86127