Abstract

Op basis van de CSB-enquêtes wordt een beschrijvende analyse gemaakt van de huisvestingssituatie van de Belgische huishoudens, door haar te situeren in de ruimere context van de welvaartsverdeling. Over de tijd heen stellen we tussen 1976 en 1985 voor Vlaanderen een opvallend parallellisme vast tussen de welvaartsevolutie en de verhouding eigenaars-huurders. De bejaarde bevolking verbetert haar inkomenspositie en bezit in meerdere mate een eigen woning, terwijl de eigendomsverwerving bij de jonge actieve bevolking lichtjes terugloopt en deze generatie geconfronteerd wordt met een lager inkomen. Wanneer we Vlaanderen en Wallonië vergelijken, wordt dit parallellisme doorbroken. Terwijl de actieve bevolking beneden de 55 Jaar relatief welvarender is in Vlaanderen, en de 55-plussers welvarender zijn in Wallonië, treffen we binnen alle leeftijdscategorieën meer eigenaars aan in Vlaanderen dan in Wallonië. Vervolgens wordt de verwerving van een eigen woning als een vorm van private vermogensopbouw beschouwd, en als "vergeten" element gesitueerd in het ruimere debat over de betaalbaarheid van de pensioenen.

How to Cite:

Meulemans, B., (1990) “Waar welvaart verschijnt en huisvesting verdwijnt”, Tijdschrift voor Sociologie 11(2), 235–275. doi: https://doi.org/10.21825/sociologos.86086