Abstract

Particuliere (zuil)organisaties produceren meer welzijnsactiviteiten en neigen eerder tot overproductie dan Openbare Centra voor Maatschappelijk Welzijn. Onder de particuliere organisaties is de expansie van welzijnsactiviteiten het grootst in gemeenten waar veel politieke strekkingen, met name het trio katholiek-socialistisch-liberaal, in het welzijnsaanbod vertegenwoordigd zijn. In die gemeenten remmen de Openbare Centra hun activiteiten juist het meest af. De Openbare Centra lijken een politiek evenwicht in het lokale welzijnsaanbod te bewerken, door aan te vullen waar het particulier initiatief tekort schiet en in te binden daar waar overaanbod dreigt, aldus het zgn. “subsidiariteitsbeginsel” in praktijk brengend. Deze bevindingen zijn gedaan met een beslissingsmodel dat de non-profitorganisatie voorstelt als een expansieve dienstverlener, die selectief afremt in de mate dat haar mededingers politiek verwant zijn en over een groter marktaandeel beschikken. De test is uitgevoerd aan de hand van het aantal uren gezins- en bejaardenhulp in 315 Vlaamse gemeenten anno 1980. Het politieke verwantschapsmodel verklaart 15% van de variantie boven de financiële en demografische determinanten en wel in tegenstelling tot gangbare politieke modellen die nauwelijks een half percent verklaren zoals vroegere testen al vaststelden.

How to Cite:

Houben, P., (1989) “Een politiek evenwicht in bestedingen voor welzijn: beslissingsmodellen met projectie-indexen toegepast op Vlaamse gemeenten”, Tijdschrift voor Sociologie 10(2), 197–246. doi: https://doi.org/10.21825/sociologos.86047