Abstract

Zowel sommige neoklassieke analyses van regionaal-economische verschillen tussen Wallonie en Vlaanderen als de marxistische benadering die A. Roosens en M. Quévit voorstellen hebben - hoe verschillend hun werkwijze ook moge zijn - toch een punt van kritiek gemeen : de redenering wordt ten dele opgebouwd vanuit het belang van de eigen regio waartoe de verschilfende auteurs behoren. Er wordt een historisch-institutioneel perspectief vooropgesteld dat de opbouw van financiële en industriële groepen bekijkt vanuit interactie met specifieke historische marktomstandigheden. De overgang wordt geschetst van regionaal gedecentraliseerde bankstructuren, die de garantie inhielden van een potentieel evenwichtige subregionale expansie, naar regionaal en organisatorisch sterk gecentraliseerde financiële structuren waardoor de polarisering van Antwerpen t.o.v, de overige gewesten een feit wordt. Het financiële kapitaal zal zich steeds minder binden aan een bepaalde ruimte. Daartegenover staat het meer recente gegeven dat groepsstructuren expliciet gaan refereren aan de regio van inplanting van hun produktie-eenheden en de KMO zullen zien als meer actieve partner binnen een losser groepsverband. Systematisch onderzoek van die actuele institutionele ontwikkelingen kan een bijdrage leveren tot de herformulering van opties voór een nieuw Vlaams industrieel beleid.

How to Cite:

Goorden, L., (1982) “Financiële concentratie en regionaal-economische ontwikkeling in België”, Tijdschrift voor Sociologie 3(3), 185–214. doi: https://doi.org/10.21825/sociologos.85815