Abstract

"De volgende dag ging er niemand dood." Zo luidt de eerste zin van Het verzuim van de dood, een roman van de Portugese Nobelprijswinnaar José Saramago. In een niet nader genoemd land sterft niemand meer met ingang van 1 januari, twaalf uur middernacht. Aanvankelijk is er euforie: in het hele land wordt de nationale vlag uitgehangen. Maar al snel volgen problemen. De kerk ziet haar belangrijkste troef verdwijnen. Begrafenisondernemers raken zonder werk. Ziekenhuizen en verpleeghuizen lopen vol. En overal in het land blijven mensen die onder normale omstandigheden waren gestorven – zieken, ouderen, slachtoffers van ongevallen – in leven. Al snel ontstaat in het ‘land waar niet wordt gestorven’ een nieuwe, clandestiene vorm van grensverkeer. De constante aanwas van mensen in een toestand tussen leven en dood leidt tot gewetensnood over de ‘ongestorvenen’. Steeds meer mensen brengen hun geliefden en familieleden naar de grens. Bij het passeren van de grens sterven deze mensen prompt. Want in het buitenland wordt nog wel gestorven.

How to Cite:

Giselinde, K., (2010) “De fiets van Hare Majesteit: over nationale habitus en sociologische vergelijking”, Sociologie 6(3), 3–26.