Abstract

Een eigen huis in een normale buurt, met zo nodig steun van familie, buren en professionals. Dat is het grote ideaal van de vermaatschappelijking van de zorg: het streven om psychiatrische patiënten en mensen met een verstandelijke beperking een zelfstandig ‘thuis’ te bieden temidden van ‘gewone’ mensen in de samenleving in plaats van een verblijf (‘intra muros’) in een zorginstituut ver weg in de bossen of in de duinen. Maar ervaren degenen voor wie dit beleid is bedoeld, psychiatrische patiënten en mensen met een verstandelijke beperking, dit zelf ook als een ideaal dat werkelijkheid is geworden? Hebben zij zelf kunnen kiezen waar en hoe zij kwamen te wonen? En voelen zij zich daar nu thuis in de betekenis van haven èn heaven? Integreren ze inderdaad in de buurt, zoals beleidsmakers verwachtten? In deze bijdrage zullen wij laten zien dat er van een eenduidig succesverhaal geen sprake is. Blij met het gevoel eigen baas te zijn in hun eigen huis, dat zijn de psychiatrische patiënten en degenen met een verstandelijke beperking die wij interviewden zeker. Maar eenzaam voelt een flink deel van hen zich daar ook, en thuis in de buurt geenszins.

How to Cite:

Loes, V. & Jan Willem, D., (2009) “Eenzaam maar o zo autonoom: over het thuisgevoel van zelfstandig wonende mensen met psychiatrische of verstandelijke beperkingen”, Sociologie 5(2), 300–315.