Abstract

Bij het transformeren van probleemwijken naar ‘prachtwijken’ is veel aandacht voor zowel de fysieke, de sociale als de economische aspecten van achterstand. Geen herstructurering is compleet zonder sociale en economische activering van de bewoners. Maar weinig is bekend over de relatie tussen achterstand en emotionele binding: voelen bewoners in achterstandsgebieden zich minder thuis in hun wijk, waardoor ze het liefst zo snel mogelijk willen vertrekken? Of is hun verbondenheid met de buurt, ondanks fysieke en sociale verloedering, een potentiële hulpbron die stedelijke vernieuwers kunnen aanboren om bewoners te mobiliseren voor de verbetering van hun buurt? In dit artikel beantwoorden wij deze vragen op basis van twee dimensies van ‘thuisvoelen’: sociale en fysieke buurthechting.

How to Cite:

Peter, v. & Jan Willem, D., (2009) “Thuisvoelen in stedelijke vernieuwing: buurthechting in Nederlandse achterstandswijken”, Sociologie 5(2), 261–276. doi: https://doi.org/10.38139/sociologie.89824