Abstract

In de afgelopen decennia heeft de grote stad een ‘speelser’ karakter gekregen. Aan de hand van winkelen, uitgaan en stadstoerisme maakt Jack Burgers duidelijk dat ‘spel’ en ‘ernst’ niet complementair zijn, maar zich tot elkaar verhouden als communicerende vaten. Hoe ‘speelser’ een activiteit, hoe sterker het ermee verbonden aspect van ‘ernst’, vooral in de vorm van controle en regulering. Het kijken naar de verhouding tussen ‘ernst’ en ‘spel’ als communicerende vaten biedt niet alleen meer inzicht in de moderne stad, maar is ook een aanvulling op Huizinga’s historische analyse van het spel in zijn nog altijd inspirerende Homo Ludens.

How to Cite:

Jack, B., (2006) “De stad als speelplaats”, Sociologie 2(1), 53–70. doi: https://doi.org/10.38139/sociologie.89715