Abstract

Volgens Mills kan sociologie zonder verbeeldingskracht louter informatie produceren, en dit tijdperk heeft meer informatie dan het aankan. Voor sociologische verbeeldingskracht hebben we verhalen nodig die belevingen en ervaringen van mensen laten zien, om op deze manier de complexiteit van het leven te kunnen vatten en verbindingen tot stand te kunnen brengen. ‘De praktijk van een sociologische verbeelding vraagt om werk over verbindingen, dialogen en gesprekken, geen waarheden of monologen’ (Jacobsen en Tester 2014: 13). Maar voor nieuwe verbindingen is er meer nodig dan gemeenschappelijke zorgen of idealen. Er zijn condities en competenties nodig om de gemeenschappelijke ruimtes die vaak door afstand, afkeer of angst gevuld zijn, te veranderen in betekenisvolle ruimtes waarin onderlinge uitwisseling van ervaringen en visies centraal staat. In dit artikel presenteren we een casus over de betekenis van een academisch geëngageerd project in een wijk, VoorUit. De auteurs van dit artikel zijn al gedurende zo’n tien jaar betrokken bij dit project (als student, coördinator, begeleider, stuurgroepslid en/of onderzoeker). In 2015 zijn er twee focusgroepen gevormd waarin verhalen van participerende studenten in dit project zijn verzameld. Aan de focusgroepen deden negen oud-deelnemers uit de jaren tussen 2009 en 2014 mee (zeven vrouwen en twee mannen). Beide bijeenkomsten duurden ongeveer twee uur. De studenten gingen met elkaar in gesprek over de redenen van hun deelname en ervaringen tijdens het project en welke rol VoorUit na hun deelname nog speelde in hun dagelijks leven.

How to Cite:

Reitsma, B., Ghorashi, H. & Smets, P., (2016) “Sociologische verbeeldingskracht in de wijk”, Sociologie 12(3), 365–377. doi: https://doi.org/10.5117/SOC2016.3.GHOR