Abstract

De fiets is in een groot deel van de westerse wereld herontdekt als efficiënt, duurzaam en zelfs trendy vervoermiddel. De populariteit van het rijwiel in kosmopolitische steden met veel hoogopgeleiden en vertegenwoordigers van de ‘creatieve klasse’ krijgt veel aandacht in de media. Ook brengt de marketing van populaire toeristensteden als Parijs, Barcelona en Amsterdam en zelfs niet bijzonder fietsvriendelijke metropolen als Londen en New York de tweewieler prominent in beeld. In veel westerse landen hebben overheden in de afgelopen twee decennia ambitieuze beleidsplannen gelanceerd om het fietsen te bevorderen. Maar wijst dit alles op een ‘fietsrenaissance’, een structurele toename van het rijwielgebruik onder de bevolking als geheel? Statistische gegevens over de omvang van het fietsverkeer bieden geen empirische bevestiging van de beleidsretoriek en beeldvorming. Bovendien vertoont het aandeel van het rijwiel in de alledaagse mobiliteit enorme nationale verschillen en hetzelfde geldt voor zijn gangbare imago. De bestendigheid van uiteenlopende fietspraktijken en waarderingen voor de tweewieler is te begrijpen in het licht van de cultuurhistorische en nationale dimensie van het fietsen. Het gaat om in de geschiedenis verankerde voorkeuren, gewoonten en routines en deze laten zich op de kortere termijn moeilijk door gerichte beleidsmaatregelen beïnvloeden.

How to Cite:

Oosterhuis, H., (2015) “Ingebakken gewoonte of buitenissige liefhebberij? Een vergelijking tussen nationale fietsculturen.”, Sociologie 11(1), 3–30. doi: https://doi.org/10.5117/SOC2015.1.OOST