Abstract

DNA is niet meer weg te denken uit het dagelijks leven. Het speelt een steeds groter wordende rol in medische en wetenschappelijke praktijken en figureert daarnaast steeds vaker als technologie om de identiteit van individuen of populaties te kennen. De laatste jaren zien we tevens dat DNA betrokken raakt bij de vorming van stadsidentiteiten.Dit artikel bestudeert een opmerkelijke samenwerking tussen genetici, archeologen en een stadsarchivaris en analyseert hoe de identiteit van de stad Vlaardingen opnieuw vorm krijgt. We volgen de zoektocht naar de ‘oer-Vlaardinger’ en onderzoeken de wijze waarop een DNA-match zowel een afstand van duizend jaar tenietdoet als een chronologische temporaliteit tot stand brengt. DNA helpt de tijd te vouwen en te ontvouwen.Door DNA te situeren en te volgen in specifieke praktijken wordt zichtbaar dat DNA hier niet zo zeer figureert als een biologische essentie, maar eerder als een technologie om temporele afstand en nabijheid te creëren. We laten daarmee zien dat identiteiten geen inherente essentie of kern hebben maar relationeel en door technologie bemiddeld zijn.

How to Cite:

de Rooij, M., M'charek, A. & van Reekum, R., (2014) “Tijdspraktijken: DNA en de on/onderbroken stad”, Sociologie 10(3-4), 319–337. doi: https://doi.org/10.5117/SOC2014.3.ROOI