Abstract

Zijn strafrechters nu waarheidsvinders of vooral motiverende beslissers? Rechters zijn natuurlijk geen wetenschappers, maar vooralsnog is een begrip van ‘wat er nu echt is gebeurd’ een voorwaarde om tot legitieme oordelen te komen. In dit stuk laat ik zien dat je, voor een goed begrip van de lokale organisatie van juridische waarheden, het dossier bijzonder serieus moet nemen. Want hoe kan een dossier eigenlijk de waarheid spreken? Hoe transporteert – en dus transformeert – het bewijsstukken? En hoe wordt het dossier dan vervolgens ingezet ter terechtzitting? Ik laat zien dat het dossier enerzijds obsessief plaatsen, tijden en actoren traceert, omdat het slechts dan juridisch geldige bewijsstukken kan transporteren. Aan de andere kant maakt het een gedeelte van de transformaties die het aanbrengt onzichtbaar: in de vertaling van een gesprek op straat of in de verhoorkamer naar een geschreven document brengt het onherroepelijk transformaties aan. Niet alleen de feiten ‘in’ het dossier, maar ook deze transformaties – de geschiedenis van het dossier die het in zich heeft gevouwen – worden dan onderdeel van de strijd ter terechtzitting. Transparant doorgeefluik van feiten, of toch een transformerend, gevouwen object? Het dossier is, in de juridische praktijk, beide: een recalcitrant object dat zijn geschiedenis nooit volledig achter zich laat.

How to Cite:

van Oorschot, I., (2014) “Het dossier-in-actie: vouw- en ontvouwpraktijken in juridische waarheidsvinding”, Sociologie 10(3-4), 301–318. doi: https://doi.org/10.5117/SOC2014.3.IOOR