Abstract

In dit artikel beschrijven we hoe het ‘Normaal Amsterdams Peil’ (NAP), dat ontwikkeld is als een evaluatie-instrument in de Amsterdamse Wijkaanpak, in de praktijk fungeert als een device waarmee buurten op een specifieke manier worden geordend. Daarnaast genereert het NAP ‘feiten’ over deze buurten en stelt ze daarmee beleidsmakers in staat de beleidsinterventie te legitimeren. Het is in en door het NAP dat buurten op een legitieme manier als ‘achterstandswijk’ of ‘probleemwijk’ kunnen worden gedefinieerd. We onderscheiden discursieve, statistische en visuele technieken die het NAP tot stand brengen in beleidsdocumenten en daarmee Amsterdamse buurten op een specifieke manier ordenen. Hiermee biedt de analyse ook een complexer begrip van beleidsdocumenten, die niet gezien moeten worden als representaties van beslissingen of beleidsplannen. Beleidsdocumenten zijn ‘levende documenten’ waarin bepaalde ordeningen tot stand worden gebracht. Toekomstig onderzoek in de beleidssociologie kan van deze materieel-semiotische benadering profiteren. Het helpt beleidssociologen om specifieker de technieken te analyseren die in beleidsdocumenten worden gebruikt om entiteiten met elkaar in relatie te brengen. Dit is nodig omdat een groot deel van de door sociologen bestudeerde beleidsinterventies juist in en door beleidsdocumenten en devices zoals het NAP ontstaan.

How to Cite:

de Wilde, M. & Franssen, T., (2014) “Verloren en gevonden in kwantificatie: het dubbelleven van een index in de Amsterdamse Wijkaanpak”, Sociologie 10(3-4), 260–282. doi: https://doi.org/10.5117/SOC2014.3.WILD