Articles

Ouderverstoting Over tussenkomen in familiezaken en in familierelaties : complexe dynamieken tussen ouders en kinderen (na scheiding)

---

Abstract

Bij gezinstransities moeten grenzen, samenlevingsvormen en rollen heronderhandeld worden. Dat gaat vaak niet vanzelf. Niet in het minst omdat er geen universele norm voor bestaat. Een aantal decennia geleden was scheiding uitzonderlijk en moeilijk zodat het wel vaker aanleiding gaf tot een gevecht met lange, aversieve gerechtelijke procedures waarin ook kinderen en ouder – kind relaties meegezogen werden. In die context ontstond vanuit klinische observatie het begrip ouderverstoting. Wetenschappelijke evidentie is er niet. Oorspronkelijk gezien als een syndroom binnen een zuiver lineair, individueel en categoriaal denken onderging het begrip dan ook verschillende transities.
In deze bijdrage bespreken we de ouder ‐ kind relatie en het begrip ‘ouderverstoting’ in de ondertussen ten gunste veranderde maatschappelijke context met een meer gender‐neutraal opvoedingsklimaat en een meer tolerante houding ten aanzien van scheiding en ‘andere gezinnen’. Ook nu is er geen universele norm voor ouder – kind relaties (na scheiding). Er zijn vele manieren om ouder te zijn en vele manieren om kind te zijn en de ouder ‐ kind relatie is te begrijpen binnen een complex samenspel van kwetsbaarheden van gezinsleden en gezinsrelaties. Een vertroebelde ouder – kind relatie met afwijzing kan oneindig veel betekenissen hebben en enkel de gezinsleden zijn hier eigenaar van. In functie van de context, de betekenisverlening en de vraag kan professioneel worden tussengekomen. Het gaat om het regelen van familiezaken met respect en aandacht voor familierelaties. Dit vergt een multidisciplinaire aanpak, met interprofessionele samenwerking. In de bijdrage doe ik enkele suggesties hiertoe.

Abstract :

Family transitions require a reorganization and re‐negotiation of boundaries and family roles. As there are no ‘standards’ for living in a post‐divorce family, this can be difficult. A few decades ago, divorce was rare and difficult. It often led to fights with long aversive court proceedings with negative effects on children and parent‐child relationships. Within this context, the notion of a parent alienation syndrome was described based on clinical observation. There is no scientific evidence to back‐up this clinical observation that rooted in purely linear, individual and categorical thinking. The concept of parent alienation has been the subject of strong debates. In this article I discuss the parent ‐ child relationship and the concept of parent alienation within the present societal context with more gender‐neutral parenting roles and a more tolerant attitude towards divorce and ‘other families’. I take a systemic perspective. There are many ways to be a parent and many ways to be a child and the parent ‐ child relationship can only be understood within the context of a complex interplay of family members’ strength and vulnerabilities as well as characteristics of family relationships. A distorted parent-child relationship can have many different meanings and only family members can give meaning to what exactly rejection means within a parent ‐ child relationship. I give some suggestions for how professionals could intervene in family matters and family relationships with a strong plea for a multidisciplinary approach.

How to Cite:

Buysse, A., (2016) “Ouderverstoting Over tussenkomen in familiezaken en in familierelaties : complexe dynamieken tussen ouders en kinderen (na scheiding)”, Relaties en Nieuwe Gezinnen 6(1), 1-18. doi: https://doi.org/10.21825/reng.v6i1.18259